πως να κρυφτεις απ’τα παιδιά ετσι κι αλλιως τα ξερουν όλα…
στο τέλος του δρόμου δεξιά και πάλι δεξιά ένα μικρό μαγαζάκι κορεάτικο που μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε σπίτι και σε καντίνα φτιάχνει φαΐ νόστιμο, με φρέσκα υλικά, φαΐ απλό , ακριβό (όπως όλα εδώ στη Zυρίχη), φαΐ σπιτικό.
Ο Eρμής που έχει άποψη πάνω σε όλα, και αγαπά με πάθος το φαγητό στα εστιατόρια επιμένει πως αυτό το απλό κρέας με ρύζι που λέω εγώ , έχει κάτι ιδιαίτερο , αυτή η σως (soβe στα γερμανικά) κάνει λέει τη διαφορά.
Αν δεν ήταν ο Eρμής εγώ δεν θα ήξερα πως μοιάζει ένα κορεάτικο γεύμα, άσε που και τώρα που το ξέρω πάλι μπερδεύομαι και το λέω ταϊλανδέζικο.
Το φαγητό κάνει ώρα να ετοιμαστεί έως και μια ώρα, και εμείς χαζεύουμε τα noodles και τα ρύζια που πουλά στα ράφια του , μιας και έχει την αίσθηση ενός μικρού παντοπωλείου.
Πουλάει και βαλίτσες, δερμάτινες, μικρές. Ο Eρμής πιστεύει ότι αυτό είναι λογικό αφού κάποιος που έρχεται να φάει και του έχει χαλάσει η βαλίτσα μπορεί να αγοράσει μια και να πάει κατευθείαν στο αεροδρόμιο που ειναι πολύ κοντα. Πρακτικό. Λέει.
Οι κρύες κυριακές έχουν μια μελαγχολία εδώ στον βορρά. (στο κέντρο της Ευρώπης είμαστε αλλά εμένα μου αρέσει να τον λέω βορρά!)
Ο ήλιος, βόρειος κι αυτός μπαινοβγάινει, και εμείς τρέχουμε να κυνηγήσουμε τις αχτίδες του για όσο μας κάνει τη χάρη.
Οι Κυριακές στη Ζυρίχη έχουν γεύση σπιτικού φαγητού. Κι αυτό είναι που μας μένει. Τι κι αν είναι ελληνικό, κορεάτικο ή ιταλικό? Τι κι αν το τρώμε στο σπίτι , στην παιδική χαρά ή στο εστιατόριο?
…Πως! έχει μεγάλη διαφορά , ακούω τον Ερμή να μου φωνάζει από μακριά.
