Η μικρή ιστορία μιας κυριακάτικης μακαρονάδας.
Αγάπησα τις μακαρονάδες στη θάλασσα.
Καλοκαιρινές διακοπές πλέοντας στα ανοιχτά, με θαλασσινό νερό και ό,τι ζαρζαβατικά έχουν περισσέψει από το τελευταίο λιμάνι ανεφοδιασμού λίγο τυρί και πολλή πείνα, δεμένοι αρόδου σε κάποιο όρμο του Αιγαίου…δείπνο εκατομμυρίων αστέρων με ψαράκια να φωσφορίζουνε και να συντροφεύουν τη νύχτα σου.
Το α π ό λ υ τ ο φετίχ: το πρωί βγάζεις τη χτεσινοβραδινή μακαρονάδα από το ψυγείο, την αφήνεις στον ήλιο να ζεσταθεί και την τρως για πρωινό μετά την πρωινή βουτιά.
Ξεκίνησα από το καλοκαίρι για φτάσω στο φετινό αθηναϊκό χειμώνα που διαρκεί πολύ, με το κρύο του και τους ξέφρενους ρυθμούς του και εμένα να μαγειρεύω συνήθως τις Κυριακές σε συνθήκες που θυμίζουν ιστιοπλοϊκό που ξέχασε να κάνει στάση σε λιμάνι ανεφοδιασμού. Στο τέλος κάθε τρελής εβδομάδας που καμιά φορά περνάει τόσο γρήγορα που ξεχνάω ότι η Κυριακή έφτασε, τα μαγαζιά είναι κλειστά, και εγώ δεν έχω και πολλά να μαγειρέψω.
Βρίσκω λοιπόν ότι έχει επιβιώσει στο ψυγείο και η μακαρονάδα του φτωχού είναι 20 λεπτά μακριά.
Μαγειρεύω με μουσική. Χορεύω, τραγουδάω και ονειρεύομαι ότι ετοιμάζω γεύμα 5 πιάτων για όσους αγαπάω. Αυτούς που μοιράζομαι τη ζωή και την καθημερινότητα μου, όσους ξώφαλτσα τρώνε στο σπίτι μου, τον Ζισκάρ που είναι η ψυχή του σπιτιού και ας τρώει σκυλοτροφή, αλλά και φίλους που μου λείπουν και θα ήθελα να δω. Λένε πώς η Κυριακή είναι γιορτή, αλλά οι δικές μου είναι και λίγο αλλόκοτες: Όσο διαρκεί η ετοιμασία ακούω συνήθως το ίδιο τραγούδι on repeat – και έτσι μπορώ να πω ότι τώρα τελευταία έχω εμμονή με τις παρακάτω μακαρονάδες:
“Hold up – Beyoncé» ή “Cheap Thrills-Sia” με πληρότητα υλικών, τρελά κέφια και κούνημα γοφών στο ανακάτεμα
“Sleepwalking Man- Sivert Hoyem ”, με σχετική πληρότητα υλικών αλλά πολύ συναίσθημα
“Αbsolute beginners – David Bowie”, η θρυλική ροζ σάλτσα με χυμό ντομάτας, βότκα, κρέμα γάλακτος
«My heart is jumping – Bibi Tanga», η γνωστή σε όλους καρμπονάρα.
H ψυχωμένη συνταγή με πέννες ή φιογκάκια πάει με «Που να είσαι τώρα εσύ- Φοίβος Δεληβοριάς».
H «Suicide is Painless», προκύπτει όταν μπλέκω πολλά είδη ζυμαρικών (λίγα λινγκουίνι, λίγα σπαγγέτι- ό,τι έχει μείνει από άλλα μαγειρέματα) , χωρίς χορό, χωρίς όρεξη, με ψόφια κέφια.
Η “Girl from Ipanema” και άλλα βραζιλιάνικα με στριφτές χυλοπίτες της μαμάς,
η «When you’re smilling με Louis Armstrong» ή αλλιώς “La Vie en rose” , όταν έχω μόνο βασιλικό και ντοματίνια, που μου αρέσει να τα περιμένω πολλή ώρα να μαγειρευτούν μέχρι να γλυκάνουν.
Η υπέρτατη στιγμή όταν το ψυγείο δεν έχει τίποτα πια και καταφεύγω στα αποξηραμένα μανιτάρια από το μπακάλικο της γειτονιάς- συνοδεύεται από το «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο» του Παυλίδη ή το Touch Me – The doors ή το Modern Love – Bowie, γιατί το απλό φαγητό σε στιγμές μεγάλης πείνας χρειάζεται και μεγάλες δηλώσεις.
Μαγειρεύω με τα χρώματα. Κολοκυθάκια για το πράσινο, καρότα για το πορτοκαλί, μία κίτρινη πιπεριά, μισή κόκκινη- λίγα μανιτάρια, ντοματίνια, μπρόκολο για ακόμα πιο βαθύ πράσινο. Μαγειρεύω με αγάπη. Με φακιόλι στο κεφάλι. Με πιτζάμες, φόρμες, ξυπολυσιά και με ιστορίες που δεν γράφω ποτέ να τρέχουν στο μυαλό μου και να χάνονται στη δίνη της κατσαρόλας ή στις τρύπες από το σουρωτήρι.
Ο Ζισκάρ χοροπηδάει ανάμεσα στα πόδια μου και τρώει τις φλούδες από τα καρότα που πετάγονται, τα κομματάκια από τα μανιτάρια, γλύφει τα μουστάκια του και ό,τι πέσει κάτω. Και κάπου εκεί θα γαυγίσει περιμένοντας τη βόλτα του, τα μακαρόνια θα πρέπει να στραγγιστούν, το κρεμμυδάκι θα έχει αρπάξει αφού ξεχαστώ πάνω σε μια φούρλα του τραγουδιού.
Για το τέλος, ο up-tempo γύρος του Λυκαβηττού που μεσολαβεί πριν το φαγητό για τη βόλτα του όχι- και- τόσο -υπομονετικού ασπρόμαυρου βοηθού, απαραίτητος, για να πέσει το τριμμένο τυρί άφθονο και χωρίς τύψεις – γιατί μακαρονάδα χωρίς τυρί είναι ένα σκέτο δράμα. Σαν να λέμε άνοιξη χωρίς το Μάη, χωρίς χελιδόνια, χωρίς έρωτα, χωρίς ανθισμένες νεραντζιές στη Δεινοκράτους.
